door Tanja Verkaik
fotografie Tanja Verkaik en Suzanne Monnier
Aan de rand van zijn moestuintje hangt een insectenhotel dat is uitgerust met een zonnepaneeltje dat is verbonden met een waterpomp in een waterreservoir. Via een slang met gaatjes wordt de tuin bewaterd vanuit het reservoir dat is ingegraven in de tuin. “Dat werkt verbazingwekkend goed. Het gaat mij niet zozeer om het behalen van een grote oogst, maar ik wilde een tuin die zelfregulerend is en er ook leuk uitziet”, legt Abel uit. Hij maakte een cirkel met behulp van stenen waardoor er hoogteverschil ontstaat in de tuin. “Ik vind het leuk om te experimenteren. Ik liet mij inspireren door Franse terrassen met stenen muren. Dat geeft veel karakter aan het landschap.” Omdat de 29-jarige kunstenaar nog jong is, niet altijd thuis is en werkt, is een ‘zelfredzame’ tuin handig. “Ik ben best chaotisch en daarom wilde ik mijn tuin zoveel mogelijk automatiseren. Bovendien ben ik ook wel eens een paar dagen weg.”
‘Binnentuinen zijn de toekomst’
Het geheim van zijn groene tuin zijn onder meer de vaste planten die het hele jaar door blijven staan. In Abels tuin staat onder meer tijm, munt, kerriekruid, basilicum, rozemarijn en olijfkruid. Die laatste is bijzonder. “Olijfkruid ruikt en smaakt ook echt naar olijf.” Abel woont inmiddels anderhalf jaar aan de Pachtersdreef en is een tijdelijke huurder. Dat bevalt goed. “Ik kreeg een flyer van Groene Matties in de bus en zag dit als een kans om met een eigen tuin aan de slag te gaan, maar eigenlijk heb ik helemaal geen groene vingers.” Tuinieren is volgens hem ‘wel helemaal terug’. “Wat mij betreft zijn binnentuinen de toekomst. In eerste instantie schrok ik van de hoeveelheid tijd die andere deelnemers in hun tuintje staken. Ik voel wel een druk om mijn tuin er goed uit te laten zien, juist omdat het een openbare tuin is. Jij wilt niet diegene zijn met een tuin vol dode planten”, zegt hij met een lach.
‘Kracht zit in het informele’
Via de moestuinapp houden alle deelnemers contact met elkaar. “Ik woon hier nog maar kort en kende weinig mensen”, vertelt Abel. “Dankzij de MengelMoestuin herken je je buren. Je loopt minder anoniem over straat. Bovendien worden kliekjes doorbroken door de moestuin. Je deelt namelijk met de tuin iets gemeenschappelijks waardoor je altijd een gespreksonderwerp hebt.” De kracht van de MengelMoestuin zit hem in ‘het informele karakter’. Hierdoor ontstaan vaak spontaan burenetentjes aan de vele tafels die rondom de tuin zijn geplaatst. “Als de tuin er niet was geweest, hadden we misschien niet samen aan de tafels met elkaar gegeten”, denkt hij. Er is ook wel eens rumoer in de tuin, zoals de dief die een tijdje groente stal. “Terwijl wij ook regelmatig onze oogst delen met de buurt. In het kastje aan de schuur wordt vaak groente gelegd dat buren mogen pakken”, zegt Abel, die meldt dat het nu weer rustig is op de tuin.
Innovatieve aardbeientorens
Er zijn ook gezamenlijke projecten in de MengelMoestuin, zoals de aardbeientoren, waar Abel de drijvende kracht achter is. Hij wilde hier ook zelfregulerende torens van maken. Het oorspronkelijk idee, een waterreservoir op het dak met juten touwen die het water opzuigen en verspreiden naar de ondergelegen bakken, zat op zich goed in elkaar. Alleen verging de jute in de aarde. Daarom heeft hij een zonnepaneeltje met een constructie van tuinslangen met gaatjes geplaatst om de aardbeien van water te voorzien. “Ik heb ook wel eens de fout gemaakt om te veel te planten. Ik had zo’n grote sla-oogst en wist echt niet wat ik ermee moest. Eigenlijk was ik nooit zo gek op sla totdat ik het zelf ging telen. Dat is zoveel smaakvoller, ik eet nu gewoon blaadjes sla als snack.”
‘Tuin vergroot levenskwaliteit’
Toen Abel verhuisde naar Den Haag Zuidwest kreeg hij veel reacties en niet altijd positief. “Mensen zeiden tegen mij ‘ga je daar wonen?’” Hij woonde een groot deel van zijn leven in Delft, maar studeerde en werkte wel in Den Haag. “Ik vind Den Haag Zuidwest een fijne locatie om te wonen. Het is rustig en op steenworp afstand van het Westland. Ik voel me hier ook heel veilig op straat. Het is echt een woonwijk.”
Veel woningen, waaronder die van hemzelf, worden uiteindelijk gesloopt en opnieuw gebouwd. “Ik begrijp dat er woningnood is, maar ik hoop wel dat de leefbaarheid blijft. Plekken als de MengelMoestuin zijn belangrijk. Dat geeft zoveel potentie aan een wijk en vergroot de kwaliteit van leven.”
Bloeiende kunst
De tuin is ongemerkt ook een grote inspiratie voor zijn kunstenaarschap. “Ik werk eigenlijk alleen nog maar met natuurlijke materialen. Denk aan een soort kijkdozen waarin je werelden vol leven kan bekijken. Ik ben gefascineerd door het idee van zelfvoorzienende werelden, zoals terraria.” In september exposeert hij met een werk in een Amersfoortse kerk. “Ik speel het met het idee om een levend renaissance-schilderij te maken. Ik ben afgestudeerd als autonoom beeldend kunstenaar aan de Koninklijke Academie voor Beeldende Kunsten. Dat betekent dat ik niet aan één medium ben gebonden.” Het komend jaar wil Abel graag nog meer experimenteren, zowel op kunstvlak als in de tuin. “Ik vind het leuk om techniek zichtbaar te maken en ik zou het leuk vinden om ook nog iets te doen met stromend water.”